Kategori: Gazete Yazıları

Merhaba…

Aylardır yazmıyordum. Dönemsel sorunlar, gerekli durumlar, sorumluluklar derken burayı epey ihmal ettim.

Ama öyle bir an geldi ki, yazmadan edemedim.

Cuma sabahına şehit haberleriyle uyandık. Hepimiz şaşkın, hepimiz üzgün, hepimiz kırgın, hepimiz kızgın…

Niyetim duygusal tiratlar atmak değil, bu sefer benim meselem farklı.

Evet, bizler üzüldük. Yaşlılar, yetişkinler, gençler olarak tabi. Peki, aranızda dönüp çocuklara bakan oldu mu? Hani şu ‘yeni geleceğimiz’ olan çocuklara…

Bakmayın çocuk kalıbı altına sığdırdığıma; bahsettiğim yaş grubu kreşte bebekleriyle oynayan o masumlar değil, ortaokul çocukları. Yani aklı başına ermeye başlamış olan, daha doğrusu başlamış olması lazım olan nesil.

Geleceğimiz. Gelemeyecek geleceğimiz.

Biliyorsunuz ki bir süre sosyal mecralar yavaşlatıldı. Belli paylaşım platformlarına bir süre ulaşılamadı. Bizler için bu, haber alma konusunda sıkıntı yaşamak demekti. Gündemden anında haberdar olamamak, yeni bir bilgi varsa ulaşmak için gazetelere bakmak durumunda olmak.

Peki ya çocuklar? Onların bu duruma verdikleri tepkileri görmüş olan var mı?

İşte size bizzat şahit olduğum bir durum; Aşağı yukarı on yaşlarında bir çocuk. Sürekli kullandığı platformların ulaşılamadığını yeni öğrenmiş. Tepkisi derseniz…

“Ne demek ulaşılamıyor yaaa! Ben YouTube olmadan yaşayamam! Instagram da açılmıyor zaten!Resmen bir dram yaşıyorum şu an!” Kelimesi kelimesine bir rezalet. Devamı derseniz, olmaz mı? “Bana ne ya! Açsınlar! Ben video izlemeden duramam!”

Güler misin, ağlar mı? Ne dersin, yazık mı?

İşte, yeni nesil bu. Ülkeyi teslim edeceğimiz, yarına karşı ümidimiz bu. Bir boşluğun esiri. Yaşadığı zamanı izlediği videolara değişen biri.

Ya… Böyleyken böyle işte. Herkes ağlıyor, herkes feryad ediyor. Ama kimisi acıdan kıvranırken kimisi şımarıklıktan söyleniyor.

Geleceğimiz bu mu? Bu mu ‘Türk çocuğu’? Vatanın ‘yarın’ı bu mu?

Birşeyler değişmediği sürece bu durum değişmeyecek, daha da vahimleşecek. Her yetişecek nesil daha da umursamaz olacak, tepkisizleşecek. Vatanı, milleti bir yana; gün gelecek kendini görmeyecek.

Peki ya gelecek? Böyle devam ederse onun da kaderi değişmeyecek. Gelmeyecek. ‘Gelecek’,  gelemeyecek.

Yorum Bırak

                                                                           

Biz kimiz? Ne için geldik? Ne uğruna yaşıyoruz bu dünyada? İyi miyiz, kötü mü?

Kimiz biz?

Birçok insan bu tip sorularla boğuşur yaşamı boyunca. Kendini tanımaya, yeteneklerini keşfetmeye çalışır. Hayata karşı oluşan beklentilerinin etkisi ile kendini geliştirmeye – değiştirmeye uğraşır. Kimi çok sever kendini, kimi ise kabullenemez benliğini.

Bazıları dış görünüşünü beğenmez, çeşitli yöntemler ile değişmeye çalışır. Bazıları ise düşüncelerini, tavırlarını, hayata karşı bakışını… Ruhunu sevmez, kabullenmez. Kendi ile savaşmaya, imkânı olmayan değişimler yaratmaya çalışır. Aldığı nefes zehir olana dek devam eder.

Çıkmaz yola girdiğinde ise kaçış yolu olarak yer altını seçer. Girdiği karanlık yolun onu aydınlığa çıkaracağını ümit eder. Kendine verdiği zararın farkında olmaz.

Her insan zamanla değişir. Edindiği tecrübeler onu geliştirir. Büyüdükçe fikirleri, hayata baktığı pencere değişir. Ama ne olursa olsun ruhu değişmez.

İnsan iyisiyle kötüsüyle ‘ben buyum’ demedikçe kendine takılmaktan hayatı yakalayamaz. Düşünceler denizinin akıntısı onu izleyicisi olacağı bir hayatın başkahramanı yapar. Kendi seçimlerini yaşamayan bir insan hayatı anlayamaz.

Unutma, sen kendini reddedersen hayat seni kabul etmez.

Yorum Bırak

                                                   ÇANAKKALE RUHU

Bir tarihtir Çanakkale. Binlerce kahramanın her bir satırını kanlarıyla yazdığı. Dillerden  düşmeyecek bir destandır Çanakkale. Nesiller boyu unutulmayacak fedakarlıkların yapıldığı, gencecik fidanların toprağa karıştığı. Bu vatanın kalbidir Çanakkale. Annelerin evlatlarını kınalar yakarak cepheye yolladığı, kana bulanmış toprakların koca bir nesle mezar olduğu. Mehmet Akif’in de dediği gibi “ Bir hilal uğruna güneşlerin battığı” yerdir Çanakkale.

Metrekare başına 6000 merminin düştüğü, 250 bin askerin şehit olduğu bir savaştı bu. Kurşunu kalmayınca düşman üzerine taş ile yürüyen kahramanların olduğu, tarihin akışının dökülen kanlarla yerle bir olduğu.

Eski Dünya Yeni Dünya, bütün akvam-ı beşer. / Kaynıyor kum gibi ,tufan gibi mahşer mahşer.

Öyle bir cephe düşünün ki siperler arası 8-10 metre. Kimsenin kurtulma şansı yok. İkinci siperdeki askerler şehit olanları görüyor, aynı kaderi paylaşacağını biliyor ve göz göre göre ölüme yürüyor. Kimileri Kuran-ı Kerim okuyor, okuma bilmeyenler ise Kelime i Şehadet getiriyor.

1.Dünya Savaşı’nın bütün cephelerine bedel bir cepheydi bu. İngilizlerin 200 yıl sonra ilk defa mağlup olduğu.

Ey bu topraklar için toprağa düşmüş asker! / Gökten ecdad inerek öpse o pak alnı değer.

Bu savaşta yorulan sadece askerler değildi. Doktorların fedakarlıkları unutulacak gibi değildi. Savaş sırasında ümitsiz vakalarla hiç ilgilenilmemiş, kurtulma şansı olanlara öncelik verilmiştir. Bir Türk doktorun önüne kendi oğlu getirildiğinde “ Kurtulma şansı yok.” diyerek diğer hastayı istemiş ve oğlunun mezarına ancak bir gün sonra gidebilmiştir.

Ulusları birleştirmiş bir cepheydi bu, küçücük bir yarım adanın nice evlada mezar olduğu.

Çehreler başka, lisanlar, deriler rengarenk; / Sade bir hadise ortada vahşetler denk.

Yabancı teğmenlerden biri anlatıyor. “Gözlerimizin önündeki manzarayı anlatmak olanaksızdı. Filikalar hemen hemen birbirine yanaşmış olarak kıyıya kadar uzanıyordu ve içleri parçalanmış cesetlerle doluydu. Sonuncu filika ile kıyı arasında cesetlerden bir iskele vardı. Ölülere basmadan kıyıya çıkmam mümkün değildi ve koyun suları kandan kıpkırmızı kesilmişti.”

Satırlara sığmayacak bir destandı Çanakkale. Liselerin şehit olan öğrencileri sebebiyle mezun veremediği, tüm Anadolu’nun seferber olduğu. Mehmet Çavuş’un, Seyit Onbaşı’nın, Yahya Çavuş’un, isimsiz kadın kahramanların kanlarıyla yazdığı.

Büyük Usta “Gömelim gel seni tarihe desem sığmazsın.” demiş. Ben de nesillerden beridir kanımıza işlemiş bu ruhu dile getiren bir diğer satırıyla bitirmek isterim yazımı.

Asım’ın nesli.. diyordum ya.. nesilmiş gerçek; / İşte çiğnetmedi namusunu çiğnetmeyecek.

Yorum Bırak

 

 

 

İnsan aldığı nefes kadar mı vardır gerçekten? Ciğerlerimize dolan hava mıdır yaşadığımızın kanıtı? Sahi ya, kim demiş “gerçekten” yaşadığımızı?

Düz bir bakış açısıyla düşünelim; nefes alıyoruz, yemek yiyor, geziyor, uyuyoruz. Varız, evrende bir yerde duruyoruz ama hayatı gerçekten yaşamıyoruz.

Bir günümüzü düşünelim.

Daha yataktan kalkarken somurtuyoruz. Hele de o gün hafta içiyse ve okula/ işe gidilecekse… Söylenmelerin bini bir para. Baştan fiyasko.

Evren senin ona yolladığını sana gönderir. Mutsuz bir suratla güne başlayan bir insanın günün kalan kısmından beklentisi ne olursa olsun, fark etmez. Evren, o kötü enerjiyi aldığında geri vermek için öyle uzun süre beklemez. Yepyeni bir sabaha uyanmışsın, hala hayattasın. Şükür edeceğine küfür ediyorsun!

Başka bir soru. Kaç kere gülümsüyoruz içten bir şekilde?

Dikkatinizi çekerim; kaç defa güldüğünüzü değil, kaç kere içtenlikle gülümsediğinizi soruyorum. Çünkü hepimiz gün içinde birçok şeyi saklamak için gülüyoruz. Öfkemizi, üzüntümüzü, sıkıntımızı… Diğerleri görmesin diye “mutluyum ben” maskesinin ardına sığınıyoruz. Yani, aslında gülerken bile ağlıyoruz.

Peki, gün sonunda iç dünyamızla baş başa kaldığımızda hangimiz huzurlu hissediyor? “Bugün çok güzeldi. Yarın daha da güzel olacak.” diyen kaç kişi var? Kimler yaşadığı günden memnun olarak uykuya dalıyor? Kaçınız gün bitip gecenin karanlığı çöktüğünde ‘keşke’lerle boğuşmuyor? Kaç kişi yeni güne umutla bakıyor?

Hadi şimdi düşünün biraz. Var mı tüm sorulara olumlu yanıt veren? Ben cevap vereyim mi sizin yerinize? Yok. En az bir tanesi size kendinizi hatırlatıyor.

Peki neden? Çünkü yaşamıyoruz. Nefes alıp veriyor, hayatımıza devam ediyoruz. Bir olayın güzel yönlerine bakmadan önce kötü yönlerini görüyoruz. Taktığımız maskelerin ardında günlerimizi geçiriyor, bir rutini devam ettiriyoruz. Hayattayız ama yaşamıyoruz.

 

 

Yorum Bırak

                                                  

Sinirliyim ahali sinirli! Attırdılar tepemi. Günlerdir dört dönüyorum vallahi. Bu defaki yazıma yıllar önce izlediğim bir dizide gördüğüm karakterlerden birinin kalıplaşmış bir lafını biraz değiştirerek  başlamak istiyorum.

Bakın efendim, ben hayatta üç tip insandan nefret ederim.

1- Kendi acizliğini eşini ve çocuklarını döverek kapatmaya çalışan sözde koca/babalar.

2- Sorumluluklarını içki şişelerinin dibine batırıp kendini içki, sigara ve beterlerine bulaştıran insanlar.

3- Daha reşit olmamış bir çocuğun direksiyon başına oturtulmuş olmasını normal karşılayanlar.

Sevmediğin ot burnunun dibinde biter misali bu üç madde birden pek uzaklarımda olmayınca ben bunu yazı malzemesi olarak kullanmayayım da ne yapayım siz söyleyin a dostlar!

Gerçekten anlamıyorum. Bir ‘insan’ nasıl olur da ‘sevdiği’, canım dediği insanlara “Canın çıksın!” der? Nasıl el kaldırabilir? Nasıl döver? Canından bir parça olana nasıl şiddet uygular? Var mıdır bunun kabul edilebilir, sineye çekilebilir bir tarafı?

Acizliğinin altında ezilen kalp yoksunu varlıkların kendini güçlü gösterme çabası…

Peki bir insan nasıl göz göre göre kendine zarar verebilir? Yahu o sigara paketlerinin üstünde Sürahi Nine’nin bile okuyabileceği bir şekilde “Sigara öldürür!” yazıyor. E kusura bakmayın ama durum bu iken yine de o paketi alanlar ya kör ya da enayi oluyor.

İçki ise apayrı bir mevzu. Bile isteye beyni uyuşturmak nasıl bir zekanın hatalı ürünü? Kafan uyuşunca sorunların yok mu oluyor? Ya da yiyeceğin her halt için sığınma bahanesi mi yaratmış oluyorsun? Neyin kafasını yaşıyorsun? Bir de bunları sürekli kullanıp “Ben bağımlı değilim.” diyenler yok mu… Asıl bağımlılar onlar zaten. Su niyetine içki iç, günde bir paket sigarayı bitir. Ama bağımlı değilsin. Tabi canım tabi.

Gelelim tepemi hepten attıran mevzuya. Bir ebeveyn nasıl olur da çocuğunu canını hiçe sayabilir? Gencecik bir çocuğu suça teşvik etmek hangi vicdana sığabilir? Kirlenmemiş bir ruh nasıl kör kuyuya atılabilir? Böyle bir suç nasıl normalleştirmeye çalışılabilir?

Bu üç tipten biriyseniz hayatınız hiç hayırlı bir yolda değil demektir. İki maddeyi birden barındırıyorsanız zebani boynuzlarına ön hazırlık yapmanız önerilir. Üçü bir aradaysanız cehennemde locanız hazır demektir. Hadi hayrını görün!

Yorum Bırak

 

 

                                             

Hayırlı haftalar olsun efendim! Bu hafta yine tek kişilik dev kadro olan bir komedi malzemesiyle karşınızdayım. Kendisi, doğasına yabancı bir madde tespit ettiğinde on kaplan gücünde laf sokan mübarek bir insan. Tahmin edin kim? Kaynana!

İster meleklere taş çıkaracak kadar iyi olsun. İsterse şeytana pabucunu ters giydirsin. Hiç fark etmez. Bütün kaynanaların teması aynıdır. “Canım oğluşum ve gelin…”

Müsaadenizle klişe bir benzetmeye biraz yorum katarak yazıyı daha da ilginç bir hale getirmek istiyorum. Bebeği gecenin bir yarısı uyandığında uykulu sesiyle ona ninniler söyleyen soliste anne, onlara horultularıyla ritim tutarak eşlik eden bateriste baba ve orta yerde durup “Ay o çocuk öyle mi sallanır? Beceriksiz ayol bu gelin!” şeklinde atıflarıyla zaten gerilmeye müsait olan ortamı keman yayı misali geren orkestra şefine kayınvalide denir.

“Ben kaynanam gibi olmayacağım. Ben modern kayınvalide olacağım. Gelinim kızım gibi olacak.” diyeni bile tornistan yaptıran bir mevkidir bu. Yavaş yavaş yükselmek yoktur. Nikah defterine imzalar atıldığı andan itibaren kaynanalıkta  “Ordinaryüs Profesör” rütbesine yükselir kendileri.

Değişmeyen altın kurallardan biridir; normalde yenilen her yemek gelinin evinde kaynanamızın midesinde alerji başlangıcı verir. Dışarıda Agop’un Kazı misali, ne şartlarda yapıldığına bile bakmadan herşey yenir. Gelinin sofrasına gelince o çöp öğütme makinalarına taş çıkartacak mide hata kodu verir.

Yahu a mübarek şahsiyet! Nedir senin şuncağızımla derdin, ne istersin? “El insaf.” dedikleri yok mudur literatüründe senin? Tamam; oğluşunu besleyip büyüten, bu günlere getiren sensin. Elin kızı kalkıp geldiğinde rahatsız olmana yoktur diyecek kelamım, edecek itirazım. Ama yazık değil midir o kızcağıza? Yok mudur onun da canı? Yaptığın mırın kırınların, şekilden şekile soktuğun gül cemalinin var mıdır bir getirisi?

İşin şakası, lakırdısı bir yana gerçekten pek bir eğlencelidir kendileri. O doğal aksi, sevimli tehlikeli halleriyle yoktur mizahta rakipleri. Eh, derseniz ki nedir bu kızın bu konuda yazma sebebi; cevap en baştan bellidir aslında kelime aralarında gizli. Eğlencedir efendim eğlence! Şu sıcak yaz günlerinde en tatlı amaç yüzlerinizde oluşacak bir küçük tebessüm, samimi bir gülümsemedir.

Etrafımdaki kaynanalar! Şayet ki bu yazıyı okursanız bilin ki yoktur sizinle bir alıp veremediğim. Eğlenmektir bu konuyu seçmekteki tek derdim. Hepiniz canımsınız! Bunu da böyle bilin.

Yorum Bırak