Her güzel şeyin bir sonu vardır. Ve başlayan her şey er ya da geç bitmeye mahkumdur.

İçine hapsolduğu karanlığı kabullenmiş bir siyah tanıdım ben. Daha on iki yaşında itildiği kara delikten çıkmak için çabalayan, umut etmeyi babasını gömdüğü toprağın altına terk etmiş olan. Kalbi kadar pirüpak olan bir beyaz tanıdım ben. Kendini insanları kurtarmaya adamış olan, ‘umut’ kelimesine ışık olan.

Siyahla beyazın çarpışmasına şahit oldum ben. Bambaşka dünyalarda yaşayan iki ruhun tanışmasını, ‘anlaşma’ adı altındaki prangayla birbirine mahkum olmasını.

Aydınlığa aşık beyazla karanlığa tutsak siyahın birbirine karıştığını gördüm ben. Beyazın siyahtaki yaraları sarmasını, iki kalbin birbirine şifa olmasını.

Siyah ve beyazın griyi tanımasını gördüm ben. Beyazın siyah uğruna kurşunlar arasında kalmasını, siyahın beyazın aşkıyla karanlığa kafa tutmasını.

Bu iki ruhun kendi gök kuşaklarını yaratmasına şahit oldum ben. Siyah ve beyazdan çıkan en nadide renkleri, en derin yaraların kapanabileceğini gördüm onlarla.

Elveda Aslı Çınar Aslan. İnsanlara umut olmaya çalışan, yaralarına aşık olduğu adamın bir gün iyileşeceğine dair umudunu hiç kaybetmeyen kadın elveda.

Elveda Ferhat Aslan. Babası bildiği adama hayran olan, sevdiği kadının gözyaşlarıyla yaraları kabuk bağlayan adam elveda.

Kalplerimizdeki yeriniz bambaşka.

Bizler size veda etmiş olsak da siz birbirinizi bırakmayacaksınız, biliyoruz.

Yarattığınız gökkuşağında mutlu olun. Birbirinizle tanıdığınız o büyülü hissi oğlunuza da aşılayın. Geçmişinizle değil, bugününüzle yaşayın ve geleceğe daima umutla bakın. Çünkü yalnızca beyaz veya yalnızca siyah olamaz bu dünyada. Güneş her gün yeniden doğdukça umutlar tükenmez asla.

Siyah ve beyaz… Evrendeki  mükemmel dengenin büyülü sembolü. Kötüyle iyi arasındaki sınırın belirlendiği, ne beyazın siyaha karıştığı ne de siyahın beyaza bulaştığı mükemmellik.

Dışarıdan bakıldığında görülen, yorumlanan budur. Ama görünenin aksine gizli kalan şeyi pek az kişi fark eder. Her iki tarafın içinde de minik birer zıtlık bulunur. Beyazdaki minik siyahlık derinlere gömülen kötülükleri, siyahtaki beyazlıksa içeri hapsedilen iyi yönleri temsil eder. Ve işte bize sunulan iki mükemmel örnek oldu bana bunu öğreten; Beyazlar içinde ışıldayan Aslı ve karanlığa gömülmüş Ferhat. Beyazın siyaha mecburen esir düşmesiyle başlamıştı onların hikayesi.

Abisini koruma uğruna siyahlığa esir düşen minik beyaz kar tanesi. Siyahın dondurucu soğukluğunda hayatta kalmaya çabalayan çaresiz beyazlık. Başta görünen buydu. Kendisini esir alan siyahlıktan tüm beyazlığıyla nefret eden, etrafını saran karanlığa rağmen ışığını kaybetmemek için elinden gelen tüm gayreti sarf eden kar tanesiydi Aslı. Ama kaçınılmaz son elbet olacaktı; siyah beyaza bulaşacaktı. Çünkü ortadaki sınır yok edilmişti, denge bozulmuştu.

Aslı’nın öldürmeyeceğini bilmesine rağmen Ferhat’ı bıçaklamasıyla ilk darbe vuruldu. Minik de olsa bir siyahlık bulaşmıştı artık beyazlığa. Ve geri dönüşü asla olmayacaktı. Tabi bu hikayenin beyaz tarafıydı. Siyah tarafıysa çok daha farklıydı. Ferhat’ın hamurunu yıllar önce kendi karanlık ruhuyla yoğuran Namık’ın atladığı çok önemli bir nokta vardı. Kendi karanlığıyla örtmeye çalıştığı beyazlık elbet gün yüzüne çıkacaktı. Ferhat içine işlenen karanlıktan elbet kurtulacaktı. Namık’ın yarattığı karanlığa bir gün bir beyaz elbet karışacaktı. Ve daha ilk bölümden Ferhat kendi elleriyle karıştırdı ruhuna beyazlığını. Günden güne içine işlemeye başlamıştı Aslı.

Hikaye ilerlemeye başladıkça işin rengi değişti. Siyahtan kurtulmaya çalışan beyazın tek derdi geleceği, hayalleri için kaçmak değildi. Ferhat’ın siyahlığına tutulmaktan kaçıyordu Aslı. Siyahsa bir anlık merhametle hayatını bağışladığı beyazın ışığına çekilmeye başladığını fark ettikçe daha da hapsediyordu kendini karanlığa. Işığa tutulduğunu fark ettikçe karanlığına yürüyordu Ferhat.

Ama bu kaçış çok uzun sürmedi. Birbirlerinden uzaklaşınca derinlerinde hissettikleri boşluk yadsınamayacak büyüklüğe gelmişti. Üşüyordu Aslı. Fark etmeden tutulduğu siyahlık yokken üşüyordu. Başta nefretle baktığı, kurtulmaya çalıştığı karanlık yokken üşüyordu. Ferhat, beyazın yokluğunda parfümündeki  kokuya tutunuyordu. Ama Aslı’nın tutunabileceği hiçbir şey yoktu. Çünkü kendisinin de dediği gibi; Canın istediği yerden kovulmuştu.

Ve sonunda beklenen oldu. Gözlerin sessizce söylediklerini kalpleri duydu. Derinlerinde sakladıkları hisler özgürlüğe kavuştu. Kar tanesi erimeye başladı. Beyaz siyaha teslim oldu. Siyahla beyaz birbirine karıştı. Birbirlerini buldu. Ama akılda hala bir soru; Sardı mı grilik ikisinin de ruhunu?

Sahi ya; neydi bu aşkı başlatan? Siyah mıydı beyazlığa bulaşan, beyaz mıydı siyahlığa karışan?

    Sıkıntı var doktor, büyük sıkıntı var.  

   Yanıyoruz, cayır cayır yanıyoruz.

Ateş her zaman yakar mı? Alevler harlandıkça artar mı? Yanmak hep acıtır mı canı? Peki, yanığın izi ilelebet kalır mı?

Beyazlığına alevlerin kırmızısı karışsın isteyen bir peri kızı vardı artık bu masalda. Fırtınaların ardına saklanan prensin ona kol kanat germesini bekleyen, o yıkıcı fırtınaya kapılıp gitmek isteyen.

Ama roller değişmeye başlamıştı bir kere. Eskiden kanadının kırılacağını bile bile peri kızını yanında tutan prens artık canının yanmasında ölesiye korktuğu peri kızını içi yana yana karanlığından, geçmişinden uzaklaştırmaya çalışıyordu. Sevdiğinin canı yanmasın diye kendisi yürüyordu ateşe.

Siyahın içi titriyordu alevler içinde yanarken biricik beyazı.

Gözleri, kalbi, ruhu bambaşka kelimelere ev sahipliği yapsa da kalbini bir bıçak gibi kesen kelimeler dökülüyordu dudaklarından Ferhat’ın. Bu zehirli sözcükler peri kızının kalbine ulaştığında ise kesmekten beter ediyordu, saplanıp kalıyordu orada. Sanki tonlarca yük taşıyordu Aslı sol yanında.

Ama prensin kendi fırtınalarının harabelerinden göremediği bir şey vardı. Beyazın geçmişinden gelen sinsi bir tehlike. Aslı’yı kendi karanlığından kurtarmaya çalışırken asıl tehlikeyi göremiyordu Ferhat. Peri kızını savurup yok etmeye gelmiş kasırganın farkına varamıyordu.  Kendi fırtınasından kurtarmaya çalıştığı Aslı’yı büyük bir kasırganın eşiğine bırakıyordu.

İşte asıl sıkıntı burada başlıyordu. Kendi sıkıntılarından korumaya uğraştığı beyazını beklenmedik bir sorun bekliyordu. Eh, akıllarda da bir sürü soru kalıyordu.

Ters yönlerden gelen iki rüzgar birbirine çarptığında ortaya çıkan fırtına kalplerini vuracak mıydı? Fırtınalar dindiğinde birbirlerini bulacaklar mıydı?  Bunca şeye rağmen Beyaz ve Siyah mutlu sona kavuşacak mıydı?