Annem yanımda olsun, bana bir şey olmaz…
Bir bebeğin anneyle ilk bağı daha bir embriyo iken başlamaz mı? Daha etrafın bile farkında değilken bağlandığımız ilk kişidir anne. Onun korumasında gelişir, öyle açarız hayata gözlerimizi. Hiçbir derdimizi anlatamıyorken bile o anlar bizi. Hayattaki en büyük dayanağımızdır o.
İlk adımlarımızı atarken annedir bize güven veren. Arkamızda olduğunu bildiğimizdendir cesaretimiz. Düşsek bile annemiz olur bizi kaldıran. Canımız yandığında onun içi yanar, bizden daha fazla çeker o acıyı. Biz ağladığımızda o da ağlar. Ama içine akıtır gözyaşlarını biz daha fazla üzülmeyelim diye.
Bizi ilk hissettiği andan itibaren koruma içgüdüsüyle dolar. Sanki ellerinde bir cam parçası tutuyormuş da kırılmasından korkuyormuş gibi. Kimi zaman bu cam ayna olur ona. Yansımasını görür her baktığında. Kimi zamansa hafif oynar o cam. Oynar ve keser elini. İşte o zaman canı çok yanar annenin. Evladının verdiği acının yoktur tarifi. Yaşamadan anlayamaz hiçkimse. Ne kadar üzsek de incitsek de kıyamaz anne. Pamuklara sarar bizi kalbinde.
Annedir bizim ilk öğretmenimiz. Onunla başlarız hayatı öğrenmeye. Tökezlesek bile yılmaz, gerekirse en başından öğretir anne. Koşulsuz sevgiyi ilk ondan öğreniriz mesela. Ne yaparsak yapalım, onu ne kadar incitmiş olsak bile vazgeçemez bizi sevmekten. Hatalarımıza rağmen bizi ilk affedecek kişidir anne. O yanımızdayken güç buluruz.
O yokken katlanamayız her şeye. Bir anda kırılır, parçalara bölünürüz. O gittiğinde bir parçamızı da beraberinde götürür. Sol yanımızın yarısıdır ona eşlik eden. O gittikten sonra tamamlanamayız hiçbir zaman.
İşte bu yüzden annemizle geçirdiğimiz her an birbirinden değerli olur bizim için. Çünkü hissettiremesek de biliriz ki annedir bizi koruyan, güçlendiren, iyileştiren, tamamlayan… O yanımızda olduğu sürece biz tamamızdır ve biliriz ki o yanımızda olduğu sürece bize hiçbir şey olmaz.
Dilara Peksaygılı
06/02/2017
Yorum Bırak