Aylar: Mayıs 2018

Aile ne demek? İnsan bir ailesi olduğunu nasıl anlar? Nasıl aile olunur? Aile olmanın tek şartı kan bağı mıdır? Peki ya aile kelimesinin altında yatan asıl anlam nedir?

Aile güven demektir. Ne durumda olursan ol yanında olduğun bildiğin, varlığını hissettiğindir. “Kimsem yok” dediğinde omzunda hissettiğin eldir. Karanlığın ortasında kaldığında sana yol gösteren fenerdir. En zor zamanında koşup sana yetişendir.

Aile şefkat demektir. Üzüldüğünde, ağladığında, sızladığında seni sarıp sarmalayan kuvvettir. Ağlarken başını yasladığın omuz, en üzgün anında yüzünde oluşan tebessüm sebebidir.

Aile sevgi demektir. Ne yapmış olursan ol senden gitmeyeceğini bildiğindir. Yaptığının karşılığını beklemeden sana yardım eden, gözünden düşen bir damla yaşı yüreğinde hissedendir. Güçsüz hissettiğinde sana kol kanat gerendir.

Yaşayarak öğrenmiş biri olarak söylüyorum ki aile olmak için kan bağı denen şey şart değildir. Ne insanlar gördüm kan bağım olmasına, bir metre ötemde durmasına rağmen gözyaşımı görmeyen, üzüntümü paylaşmayan. Ama ne insanlar tanıdım tek bir bakışımla içimi okuyan, kilometrelerce ötemde olmasına rağmen bir nefes yakınımda olan.

Sadece mutlu anlarınızda yanınızda olan, onun koyduğu kurallar çerçevesinde yaşamanızı buyuran insanlar aileniz olamaz hiçbir zaman. İsterse en yakınınızda olsun, isterse metrelerce uzağınızda. Sizi siz olarak kabul etmeyen, yaptığı her şeyin karşılığını bekleyen, en ufak bir açığınızı yakalamak için didinen hiç kimse ailenizin içinde var olamaz. Çünkü yakınınızda olduğu müddetçe size zarar vermekten başka bir işe yaramaz.

İşte bu yüzden “ailem” dediği kişileri iyi belirlemeli insan. Her daim güvenebildiği, koşulsuz şartsız yanında olanları tutmalı hayatında . Yoksa zehirli otlar etrafını sardığında gerçek ailesine ulaşmak için hiç yol kalmaz dünyasında.

Sahtelik ve gerçeklik soyut kavramlardır değil mi? Elle tutulamaz, gözle görülemez, duyulamaz ama hissedilir. Bu bir duygu da olabilir, tepki de, söz de, insan da. Karşıdaki ne kadar değişirse değişsin insan onun sahte mi yoksa gerçek mi olduğunu anlar. Kimi zaman vakit alır anlaması, kimi zamansa tek bir bakış yeter. Ama en zoru sahte insandır.

Olan bütün kötülüğünü, çirkinliğini, kendisini içine saklamış, kalbinin kapılarını ardına kadar kapatmış bir insan. Zor olmaz mı bunu anlamak? O gülüşünün ardındaki kötülüğü fark etmek, kendini ona karşı korumaya almak?

Açık konuşacağım, hayatımda  “gerçek” diyebileceğim insanların sayısı ortalama iki elimin parmakları kadar az. Oysa geniş ailem bunun dört, belki de beş katı kalabalığında. Kulağa garip geliyor değil mi? Alt tarafı on altı yaşında bir kız. Nasıl böyle konuşabiliyor? Aslında cevabı çok basit. Tek bir kişiyi fark etmek yetiyor.

Tek bir sahte gülüş diğerlerinin hepsini gün yüzüne çıkarıyor. Çünkü aslında hepsi aynı duruyor. Bütün sahtelikler birbirine bağlanıyor, birbirini tamamlıyor. Hava kararıp ışıklar kapandığında ortaya çıkan çirkinlik hepsinde aynı oluyor. İşte bu yüzden bu yaşta bile onları fark etmek hiç de zor olmuyor. Hele de sahte kahkahalar, sevinçler, duygular, sahte sevgiler en yakınınızda yer edindiyse hepsinden kolay oluyor.

Velhasılıkelam, çevremizi iyi incelememiz gerekiyor. Çıkarları uğruna yanımızda kalan, sahte sevgileriyle insanların gözünü boyayanları bulmamız ve hayatımızdan çıkarmamız gerekiyor. İyiliğimiz için, kendimiz için onlardan arınmamız gerekiyor. Çünkü korkutucu gerçek bir gölge misali arkamızda bekliyor. Sahte insanlar çevrelerini de sahteleştiriyor.

Eğitim önemli şey vesselam. Bir insanın karakterinin oluşmasında önemi bulunan, kimliğini oluşturan, davranışlarını şekillendiren, verimli olmasını sağlayan şey. Ama söz konusu olan eğitim yalnızca okulla sınırlanan bir şey değil. Küçüklükten, aileden gelen, insanın kendi beyninde başlayıp orada biten tek şey.

İnsan başta yalnızca bir hamurdan ibarettir. Onu yoğurup şekillendiren usta öğretmeni, oklavası ise eğitimidir. Eğer o hamur iyiyse ortaya bir şaheser çıkar, donanımlı, bilgili, kafası çalışan , verimli, çevresine faydalı bir insan. Şayet ki hamurda minicik de olsa bir bozukluk varsa hiçbir eğitim fayda etmez. O hamur kabataslak haliyle bomboş bir insan olarak şekil alır ve rüzgar hangi taraftan eserse ona göre büyür.

Kimliktir hamurun etkisiyle oluşan, karakteridir insanı bir ömür önde taşıyan. Nice ilkokul mezunları gördüm üniversitelilere taş çıkartan, nice üniversite mezunları gördüm yobazlığıyla diplomasını karalayan. E laf da boşuna söylenmemiş; “Tahsil cehaleti alır, eşeklik baki kalır.”

Önemli olan boş bir kafa ve düşünce yapısıyla büyüyüp bir yerlere gelmek değildir. Kendini geliştirerek büyüyüp dopdolu bir kafayla insanlara yararlı olabilmektir. Mesele yalnızca bir şey üretmek değildir. Üretilen şeyi sağlam bir düşünceye dayandırıp, onu başarabilmektir. Eski kafalılıkla, yobazlıkla bir şey üretilmez-üretilemez. Çağdaş bir düşünce yapısı ve yenilikçi bir insandır bunu başarabilecek olan.

Ama atlanmaması gereken bir nokta vardır; çağdaşlık sonradan öğrenilmez doğuştan gelir ve insanın içinde yaşamaya devam eder, dış kabuğunu sarmaz. Çağdaşlık maskesi kuşanıp bir şeyler başarmaya çalışanlar da zaten payidar olamaz.

Öncelikle yazıya başlamadan önce minik bir ön bilgi vermek istiyorum, aşağıdaki yazı şimdiye kadar yazdıklarımdan biraz farklı bir dille yazılmıştır. Niye mi? Çünkü mazeretim var! Asabileştim ben!

Hiç uzatmadan konuya gireceğim. Yaşıtlarım arasında sosyal medya kullanmayan nadir insanlardanım. Kendileriyle arama birkaç yıl önce teknoloji ürünü bir buzdağı girdi. Isınamıyorum bir türlü geri.

Aslında başta böyle değildim. Kullanıyordum yani bir zamanlar. Yaşıtlarınla arkadaş olmalar, fotoğraf paylaşmalar, falanlar filanlar… Peki ne oldu da bu kız yaşıtlarının ayıla bayıla kullandığı bu platformları bıraktı?

“Arkadaşlık isteği” kutusunda 60 yaş üzeri akrabaları gördüğü o unutulmaz günden beri kendine gelemiyor bu kız. Aradığınız kullanıcıya şu anda ulaşılamıyor. Lütfen daha sonra tekrar denemeyiniz.

Bazılarınızın aklında oluşabilecek soruları tahmin edebiliyorum aslında. Ne zararı var ki bunun? Ne olacak ki? Değil mi? Peki ben size bir soru sorsam. Şöyle bir konuşmaya maruz kalmak ister miydiniz?

“Evladım fotoğraf koydum niye beğeni yapmadın?(Beğeni yapmak ne yahu? Beğeni yapmak ne?) Fotoğrafımı beğenmişsin, niye yorum yapmadın?(zorunda mıyım?)Yorum yazmışsın ama çok kısa olmuş, niye daha uzun yazmadın?(Hey Allah’ım sabır!)”

Kendileri her şeyin fazla önemsendiği bir yapıda büyüdükleri için her koydukları fotoğrafa yorum bekleyen, paylaştığı fotoğrafı kaç kişinin beğendiğini tek tek kontrol eden, yaptıkları yorumlara cevap talep eden bir nesil sardı etrafı. Nasıl dursun bu kızcağız olmadan çevrimdışı?

Ben de durum güncelleme kısmına huni emojisi koymadan terk ettim mekanı. Peki, memnun muyum kararımdan? Tabi ki evet. Kendimi bu stresten uzaklaştırmak fazlasıyla iyi oldu. “Sanal” sevdasına tutulmadan bırakmak yaptığım en akıllıca şeylerden biri oldu. Ne diyeyim? Artık darısı beni sosyal medyadan soğutan pek değerli büyüklerimin başına.