Öncelikle yazıya başlamadan önce minik bir ön bilgi vermek istiyorum, aşağıdaki yazı şimdiye kadar yazdıklarımdan biraz farklı bir dille yazılmıştır. Niye mi? Çünkü mazeretim var! Asabileştim ben!
Hiç uzatmadan konuya gireceğim. Yaşıtlarım arasında sosyal medya kullanmayan nadir insanlardanım. Kendileriyle arama birkaç yıl önce teknoloji ürünü bir buzdağı girdi. Isınamıyorum bir türlü geri.
Aslında başta böyle değildim. Kullanıyordum yani bir zamanlar. Yaşıtlarınla arkadaş olmalar, fotoğraf paylaşmalar, falanlar filanlar… Peki ne oldu da bu kız yaşıtlarının ayıla bayıla kullandığı bu platformları bıraktı?
“Arkadaşlık isteği” kutusunda 60 yaş üzeri akrabaları gördüğü o unutulmaz günden beri kendine gelemiyor bu kız. Aradığınız kullanıcıya şu anda ulaşılamıyor. Lütfen daha sonra tekrar denemeyiniz.
Bazılarınızın aklında oluşabilecek soruları tahmin edebiliyorum aslında. Ne zararı var ki bunun? Ne olacak ki? Değil mi? Peki ben size bir soru sorsam. Şöyle bir konuşmaya maruz kalmak ister miydiniz?
“Evladım fotoğraf koydum niye beğeni yapmadın?(Beğeni yapmak ne yahu? Beğeni yapmak ne?) Fotoğrafımı beğenmişsin, niye yorum yapmadın?(zorunda mıyım?)Yorum yazmışsın ama çok kısa olmuş, niye daha uzun yazmadın?(Hey Allah’ım sabır!)”
Kendileri her şeyin fazla önemsendiği bir yapıda büyüdükleri için her koydukları fotoğrafa yorum bekleyen, paylaştığı fotoğrafı kaç kişinin beğendiğini tek tek kontrol eden, yaptıkları yorumlara cevap talep eden bir nesil sardı etrafı. Nasıl dursun bu kızcağız olmadan çevrimdışı?
Ben de durum güncelleme kısmına huni emojisi koymadan terk ettim mekanı. Peki, memnun muyum kararımdan? Tabi ki evet. Kendimi bu stresten uzaklaştırmak fazlasıyla iyi oldu. “Sanal” sevdasına tutulmadan bırakmak yaptığım en akıllıca şeylerden biri oldu. Ne diyeyim? Artık darısı beni sosyal medyadan soğutan pek değerli büyüklerimin başına.
İlk Yorumu Siz Yapın