Araf… Yaşamla ölümü birbirinden ayıran, cehennem soğuğuyla dondurucu sıcağı aynı anda hissettiren o mucizevi yer. Sahip olduğu güçle insanı bilinmezlik okyanusunda boğulmaya mahkum kılan boşluk.
Kurşun yarasından alev alev akan kanlara rağmen buz gibi sulara sığınan Tahir asırlar misali geçmek bilmeyen o dakikalara hapsolmuştu. Nefesi aldığı haberin acısıyla yanarken o kalan son gücüyle sığındığı sulara tutunuyordu. Deli Tahir inadıyla Nefes umudunun fark etmeden birbirine sarıldığı o an veriyordu gücünü ikisine de. Sevdaydı o gücün adı. Aşktı…
Ölmezdi Tahir. Ölemezdi. Söz vermişti Nefesine. Ne pahasına olursa olsun ondan gitmezdi. Tahir’e olan inancının verdiği güçle dayadı namluyu Cemil’in kafasına. Duruşu, bakışları, tavrı… Her şeyiyle Deli Tahir’ in karısı Nefes Kaleli’ydi o.
Kocası hastaneye yetiştirilip ameliyata alındığında ise sekiz yıldır yaptığı gibi yine umuduna tutundu. Nefes umudu Tahir’i korudu. Umuduna ışık olan adam ameliyattan çıktığında aldığı nefes yeniden can buldu. Mavilerine mühürlenmiş o gözler açıldığında ise ışığı yüzüne vurdu.
Gece çöküp etraf sakinleştiğinde ise iki sevdalı baş başa kaldı. Nefes, yaşadığı o korkunun üzerine geçmişini esir eden korkularını hiçe saydı ve çekinerek, incinmekten korkarak sevdiği adamın sağ yanına uzandı. Ve o hissin ne kadar özel olduğunun farkına vardı.
Nefesleri birbirine karışırken Mavi Tüylü Geyik sevdasının kanatları altında gözlerini kapadı. İnandığı, güvendiği, sevdalandığı adamın yanında huzuru en derinlerinde hissederek en tatlı uykusuna yattı. Çünkü biliyordu, Denizden Gelen Kaplan yanındaydı ve sevdiği adam onu asla bırakmazdı.
Yorum Bırak